عبور صبورانه
مطالعه‌ی روند تکامل جوامع بشری نشان میدهد، یکی از ارکان اساسی ثبات و توسعه در زندگی انسان ها، وجود روابط نیک و تعامل سازنده بین دولت ها و ملت ها میباشد. زیرا؛ وقتی تفاهم و تعامل بین دو عنصر دولت و ملت، بر بنیاد قوانین و ضوابط پذیرفته شده استوار باشد، وقوع رخدادهای مختلف توان فروپاشی نظام های حاکم را ندارد. چنانچه در جهان معاصر، ملت ها و دولت های متمدن که دارای نظام های مبتنی بر قانون و رضایت هستند با رویدادهای گوناگون متزلزل و آسیب پذیر نگردیده و تنها مهره های مدیریتی جابجا میگردند و سیستم ها بدون سکتگی به فعالیت های خود ادامه می دهند. برعکس جوامعی که نظام های سیاسی آنها فاقد مشروعیت و به میل و خواست دولتمردان خودکامه و اقتدارگرا شکل گرفته باشد، با کوچکترین تحول فروپاشیده ارکان و نهادهای فعال متلاشی و مردم ساکن در قلمرو آن بی سرنوشت و تحت انواع فشارقرار میگیرند. افغانستان، از جمله کشورهایی است که از بدو شکل گیری نظام سیاسی، بحران های ویرانگر آرامش مردم آن را سلب نموده است. این نابسامانی، ریشه در رفتار دوگانه و متفاوت دولت و ملت در ادای تعهدات و مکلفیت های ملی دارد. زیرا؛ مردم در تمامی ادوار تاریخ این سرزمین، به رسالت ملی خود عمل نموده و در برابر انواع تهدیدات علیه کشور، یکپارچه ایستادگی و مقاومت نموده است. از سوی دیگر چنانچه مسئولیت متوجه حاکمان و دولتمردان گردیده، آنگونه که شایسته بوده و است، حاکمان به انجام وظایف ملی خود در قبال مردم توجه نکردند، طوریکه در طی نزدیک به نیم قرن بحران در کشور، میلیون ها انسان جان باخته و یا به چاله های زندگی در داخل و خارج از وطن، بیجا و مهاجر شدند و همانند حالات کنونی تعداد بیشماری به سونامی فقر و گرسنگی گرفتار شدند. حیرت آور اینکه، مردم از همه چالش ها و ستم ها صبورانه عبور نموده است. اینک که نظام جمهوریت، برغم ادعاهای کذایی فروپاشید و طالبان اداره کشور را به کنترول خود در آورده است، تامین امنیت و ختم جنگ را شعار میدهد. ایجاب میکند تا با درک واقعیت های موجود، چالش های باقیمانده را رفع و به ایجاد نظام فراگیر ملی از طریق مشارکت عمومی توجه نماید. با خردمندی و دور از مسئولیت گریزی، کوتاه ترین مسیر رسیدن به وفاق ملی و ساختن نظام مقتدر و پاسخگو را از طریق تکیه بر منابع و ظرفیت های داخلی جستجو کند، بجای التماس از کشورهای دیگر، به دنبال آشتی با مردم و تفاهم با نهادهای فعال و اثرگذار کشور باشد، با راه اندازی مجلس بزرگ ملی با اشتراک بزرگان افغانستان فضای مکدر کنونی را به همگرایی و هم پذیری جایگزین نماید. از منابع موجود داخلی در رفع نیازمندی های مردم ستمدیده استفاده نماید. در این صورت افغانستان متحد و دارای نظام مقتدر سیاسی را همه کشورها به رسمیت شناخته در زمینه توسعه و ترقی آن تلاش خواهند نمود، جلب حمایت های بین المللی و کسب اعتبار جهانی در شرایط نارضایتی مردم و نخبگان کشور دوام قدرت و حاکمیت را دشوار میسازد. لذا؛ ایجاب میکند برای اولین بار در تاریخ این سرزمین، اداره‌ی بوجود آید که همه مردم آن در فضای واحد بدور از برتری جویی، یکسان و برابر در کنار هم باشند، نخبگان علمی با عبرت از ملت ها و کشورهای مشابه در آبادی و ترقی کشور سهم بگیرند. در حال حاضر این مسئولیت بزرگ متوجه اداره طالبان است. میتواند از طریق آشتی با مردم و تعامل نخبگان کشور، به ساختن نظام پایدار و با ثبات گام بردارد و یا با تکرار لجاجت و باورهای بی ریشه، ناپایداری و استمرار بحران کشنده را سالیان متمادی شاهد باشد.
در نتیجه میتوان گفت: راه حل ناهنجاری های موجود، در خانه است نه در بیرون از وطن.
عبدالحق " شفق "
رئیس حزب همدلی مردم افغانستان
